Zaczęliśmy tworzyć kolejny obiekt dla pielgrzymów: Krużganki (przypominające krużganki w klasztorach: zob Oliwa), w których zostaną umieszczone z czasem tablice poglądowe ilustrujące historię dzwonów pojednania, Domu Pojednania i historię kultu Matki Bożej z Rokitna. Pierwsze zdjęcie (z 16.04.2019) nie daje jeszcze wyobrażenia, ku czemu zmierzamy. Oczekujmy na zdjęcia z dalszych etapów inwestycji.
Pierwsze zdjęcie poniżej: etap budowy z 10 października 2019 (fotomontaż z banerem). Kolejne zdjęcia powstały: 1 sierpnia, w połowie lipca, 8 czerwca, 27 maja, 20 maja, 9 maja, 16 kwietnia, 26 kwietnia 2019 r.
KLASZTOR CYSTERSÓW W OLIWIE
Klasztor został zbudowany w 1186 roku przez Sambora I. Pierwotnie drewniana konstrukcja, wzniesiona zapewne w XII wieku. Pierwsze murowane założenie (wschodnie skrzydło) powstawało od I połowy XIII wieku. Rozbudowane po pożarze w roku 1350 i najeździe husytów w 1433. Typowy dla cystersów kompleks na planie czworoboku z wewnętrznym kwadratowym wirydarzem, k r u ż g a n k a m i łączącymi pomieszczenia przyziemia i dormitoriami na wyższych kondygnacjach. Zniszczony 1577 podczas wojny Gdańska z królem polskim Stefanem Batorym. Po odbudowie (wraz z kościołem Trójcy Świętej) otoczony murem obronnym (1608), od południa powiększony o budynki nowicjatu (1608) i prioratu (1613). Po kasacie klasztoru (1831) rozebrano nowicjat, priorat i infirmerię. Klasztor częściowo zaadoptowano na potrzeby parafii. W XX wieku wykorzystywany był przez kurię biskupią diecezji gdańskiej. Od 1957 roku siedziba Biskupiego Seminarium Duchownego (od 1992 > Gdańskie Seminarium Duchowne). Na potrzeby seminarium przebudowano piętro i poddasze budynków klasztornych i dobudowano dwa nowe budynki. W 1975 roku w części pomieszczeń otwarto Muzeum Diecezjalne (od 1992 > Muzeum Archidiecezjalne).
KONWENT CYSTERSÓW
Konwent liczył przeciętnie około 40 osób (w roku 1611 – 50, w 1683 – 40, w 1769 – 35), tylko w okresie wojen i kryzysów (np. w dobie reformacji) znacznie odbiegał od tej wzorcowej liczby (np. w 1569 około 12 zakonników, a w 1660 tylko 13 braci z święceniami kapłańskimi). Stawiało to klasztor oliwski w gronie średniej wielkości konwentów w Polsce. W okresie schyłkowym u progu kasaty liczba ta jednak drastycznie spadła (w roku 1783 – 18, w 1817 – 9, w 1831, w momencie likwidacji konwentu – 3).
OPACI reprezentowali opactwo na zewnątrz, wykonywali wiele istotnych zadań na rzecz Kościoła, ale także państwa. Bywali królewskimi lub biskupimi komisarzami, członkami ważnych z punktu widzenia Rzeczypospolitej gremiów (np. K. Geschkau, opat w okresie 1569-1584, był członkiem Komisji Morskiej, a potem Komisji Karnkowskiego), ponadto sekretarzami królewskimi i poborcami królewskiej części palowego (np. Michał Antoni Hacki, opat w 1683-1703). Spełniali ważną funkcję mediatorów w kościelno-cywilnych sporach (np. D. Konarski, opat w 1589-1616), byli mecenasami i fundatorami ważnych obiektów sakralnych i świeckich (m. in. Aleksander Kęsowski, opat w 1641-1647, budowniczy szpitala św. Łazarza w Oliwie, M.A. Hacki, wspierający Kolegium Jezuickie w Starych Szkotach i inne klasztory w Gdańsku, czy J.J. Rybiński, opat w 1740-1782, inicjator budowy Pałacu Opatów w Oliwie i fundator słynnych organów oliwskich). Wielu z nich zasłynęło z działalności kronikarskiej (Rüdiger, opat w 1291-1313 oraz Stanisław, opat w 1330-1355, autor Kroniki oliwskiej), polemicznej, kaznodziejskiej i literackiej (wśród nich M.A. Hacki, autor wydanych drukiem kazań i panegiryków sławiących m.in. Gdańsk). Na uwagę zasługują też opaci zasłużeni dla reformy opactwa po kryzysie związanym z reformacją (D. Konarski i Adam Trebnic, opat w 1616-1630, ten ostatni zmarły w opinii świętości). Po śmierci opata J.J. Rybińskiego (1782) królowie Prus z dynastii Hohenzollernów dwukrotnie powoływali na opatów członków swojej rodziny wywodzących się z linii katolickiej (Johann Karl Ludwig Hohenzollern-Hehingen do roku 1803 oraz Joseph Wilhelm Friedrich Hohenzollern-Hehingen do 1836).
Konwentem bezpośrednio zarządzał PRZEOR, mający do pomocy podprzeora. Funkcję przeora pełniło także wielu wybitnych ludzi Kościoła, wśród nich: P. Adler (zm. 1630), autor kroniki oliwskiej z przełomu XVI/XVII wieku (Annales Monasterii Olivensis), Feliks Łącki (zm. 1689), pisarz i teolog, Iwo Mateusz Roweder (zm. 1765), budowniczy kościołów w Łęgowie i Różynach, organizator życia religijnego i naukowego w podległych sobie jednostkach, teolog, kronikarz, poeta i artysta dekorator.
Na uwagę zasługują także ZWYKLI CZŁONKOWIE KONWENTU: Johann (zm. ok. 1494), prawdopodobnie autor kolejnej części Kroniki oliwskiej (Annales Olivenses), Mathias Wichmann (zm. 1652), hagiograf, dobrodziej klasztoru brygidek (tam pochowany), Johann Augustin Hoffmann (zm. 1683), pisarz, polemista, teolog i organizator drukarni oliwskiej, Lambert Franck (zm. 1748), muzyk i kompozytor, Johann Wilhelm (imię zakonne: Michael) Wulff, organmistrz, konstruktor oliwskich organów.
(Muzeum Archidiecezjalne w Gdańsku-Oliwie, tekst wydrukowany na tablicy poglądowej na krużgankach oliwskich)
