Niedziela Palmowa Roku B (28.03.2021): Iz 50,4-7; Flp 2,6-11; Mk14,1-15,47
W KSIĘDE IZAJASZA sługa Jahwe wyznaje, że w cierpieniu może liczyć na pomoc Boga (50,7). Wsparcie od Niego pozwala mu być nieczułym na obelgi. Sługa wytrwale słucha słowa Bożego, a poprzez dar „języka wymownego” może nieść pokrzepienie innym (Iz 50,4-5).
W EWANGELII MARKA podczas przesłuchania przed Sanhedrynem Jezus milczał, kiedy był fałszywie oskarżany (chęć zniszczenia świątyni i uczynienia innej; Mk 14,55-61). Gdy jednak arcykapłan zapytał o Jego tożsamość („Mesjasz, Syn Błogosławionego”), Jezus nie zachował milczenia, ale potwierdził te słowa, ponieważ były prawdą (Mk 14,62). Użycie formuły „JA JESTEM” może uchodzić za autodeklarację boskości. Stanowi mocny KONTRAST DO ZACHOWANIA PIOTRA, który wyparł się jakichkolwiek związków z osobą Jezusa (Mk 14,54.66-72) i tym samym zanegował własną tożsamość jako ucznia. Jezus otwarcie przyznał się, że jest Mesjaszem, Synem Bożym, wobec tych, którzy czyhali na Jego życie i szukali świadectwa przeciw Niemu. Piotr natomiast nie potrafił przyznać się do bycia uczniem Jezusa wobec służącej i stojących na dziedzińcu pałacu. Poprzez przypomnienie sobie przepowiedni Jezusa i płacz Piotr wyraził swój żal za zdradę Jezusa (Mk 14,72). Właśnie ŻAL I SKRUCHA są właściwą reakcję na własną słabość. ROZDARCIE ZASŁONY W PRZYBYTKU w chwili śmierci Syna Bożego na krzyżu mówi o otwarciu dostępu do Boga dla ludzi (Mk 15,38).
POSŁUSZEŃSTWO JEZUSA AŻ DO ŚMIERCI KRZYŻOWEJ stało się przyczyną Jego wywyższenia („Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię”; Flp 2,9). Droga, którą przebył Chrystus poprzez swoją pokorę, uniżenie i posłuszeństwo Ojcu, jest WZOREM DLA WSZYSTKICH CHRZEŚCIJAN (Flp 2,6-11).
(„Zgromadzeni na Świętej Wieczerzy”, s. 49-50)
LIST ŚW. PAWŁA DO FILIPIAN.
Sięgnijmy do hymnu zapisanego przez św. Pawła w Flp 2,6-11. Św. Paweł, będąc w więzieniu, zachęca wiernych z Filippi do naśladowania Chrystusa, kontemplując tajemnicę Chrystusa WYWYŻSZONEGO (Bóstwo) I UNIŻONEGO (Człowieczeństwo).
Hymn rozpoczyna się od trzech strof idących w kierunku zstępującym (!), opisując etapy zniżania się Jezusa do nas. Są one opisane w trzech zwrotkach, każda po trzy linie; poza symetrię trzech linii w każdej z trzech zwrotek wychodzi konstatacja w trzeciej zwrotce: “I to śmierci na krzyżu”, podkreślająca “dno” zniżenia się Pana do nas. Oto te trzy etapy zniżania się Boga do człowieka:
(1) JEZUS JEST ODWIECZNYM BOGIEM
„ON, będąc w postaci Bożej,
nie zechciał strzec zazdrośnie,
swej równości z Bogiem”,
(2) JEZUS ZNIŻYŁ SIĘ DO NAS PRZEZ WCIELENIA
„ale umniejszył samego siebie,
gdyż przyjął postać sługi,
i stał się podobny do ludzi.”
(3) JEZUS ZNIŻYŁ SIĘ DO NAS PRZEZ ŚMIERĆ
„A w tym, co zewnętrzne dał się poznać jak jako człowiek
i uniżył samego siebie,
gdyż był posłusznym aż do śmierci – I TO ŚMIERCI NA KRZYŻU.”
Kolejne trzy strofy hymnu ukazują kierunek wstępujący(!): trzy etapy powrotu Chrystusa do chwały (nowe imię Jezusa, adoracja Jezusa przez wszechświat, aż po konstatację: „Jezus Chrystus jest Panem”. Słowo „Pan” oznacza afirmację boskości = gr. KYRIOS = hebr. JAHWE):
(1) „Dlatego też Bóg nad wszystko Go wywyższył
i obdarzył imieniem
które jest ponad wszelkie imię”,
(2) „aby na imię Jezusa
zgięło się każde kolano
w niebiosach, na ziemi i pod ziemią”
(3) „i aby każdy język wyznał,
że Jezus Chrystus jest Panem
ku chwale Boga Ojca.”